Fixen moitos bosquexos e apuntes rápidos dos ceos cambiantes tra-la tormenta
Tamén fixen un vestido para mín, cunhas teas moi bonitas que mercara hai tempo. O tal vestido non aguanta unha inspeccion ocular de perto...é dunha aficionada (mediocre) e nótase, Pero en fin...na media e longa distancia da o pego.
Precisamente, facendo o vestido decateime que son moi mala costureira, non teño paciencia, nin para medir, nin para cortar nin para os detalles... Corto a ollo e coso sen hilvanar, pero non porque non o necesite, senon porque son unha chapuzas, a pouco de empezar xa estou desexando acabar e vou coma un foguete.
Así que tomei a decisión de deixar o da costura e centrarme no que de verdade me importa e me gusta facer...Non sei por qué deixei de pintar cando empecei a carreira e non volvín nunca coller os pinceis...Levo xa dous anos intentando empezar de novo e non son quen de facelo, non sei por qué. Creo que é medo.
Quero que quede constancia no blog de que o dia de San Xoan empecei a pintar de novo!
Agora mesmo a casa cheira a trementina e augarrás ¡como me gusta!
Tanto tempo...tanto tempo...sen sentir esa sensación de absoluta concentración, de intensidade...e como si volvera a reencontrarme coa persona que fun unha vez...é como volver a casa!
2 comentarios:
Como que non volviches pintar? Entón como se chama o que veño vendo eu dende sempre aquí? Será que non volviches pintar ó óleo, pero como sexa alégrame que volvas facer cousas que che gustan. A min gustaríame saber debuxar... igual algún día atopo tempo, e ó mellor descubro que non me gusta :D
Co de coser pásame coma a ti, só quero rematar, epro o bo é queás veces remato cousas, e senta tan ben... :)
Tes razón, nunca o deixei de todo, porque é o que me gosta facer, pero o que ves aquí para mín non é pintar de verdade, son bocetos, debuxos, apuntes rápidos, feitos a correr..O que eu boto de menos é pasarme horas ante o caballete, poñerme a pintar despois de comer o non decatarme do tempo ate ver que xa non hai luz para seguir pintando...e escoitar a miña nai dicir , hai unha hora que te estou chamando para a cea! non escoitabas o que?
E tes razón tamén no de rematar, da preguiza, pero cando das rematado algo, ese suspiriño de satisfacción mola moitisimo...
Publicar un comentario