ceramicas do castro

Os mércores dispoño de 50 minutos mentres o Val vai a clase, e nese tempo aproveito para facer as miñas fechorías. Para non caer na tenda que ten os mostrarios de teas en liquidación -da que xa falei aquí mais veces- din un rodeo, para ir caer finalmente nunha tenda de segunda mano...Entre vasos de duralex, cuncas de barro e caixiñas de porcelana rococó atopei, como unha xoia, estas pequenas pezas de cerámicas do Castro. O da tenda pediume 50 centimos por cada unha, e non o dudei. 

Fun para a casa contenta e triste á vez...Contenta e orgullosa de ter na nosa terra algo tan especial, algo que sentimos tan noso, e á vez tan internacional, tan parecido a eses  deseños  nórdicos que tanto admiro, como son as cerámicas do castro ou de Sargadelos, e contenta porque o puiden adquirir polo que costa un café.

E triste  porque din en pensar como sería vivir no outro pais que podía ser tido o noso pais, e din en pensar con qué frecuencia a grandeza de espiritu, o afan de facer as cousas ben, o pensamento, o coñecemento, a modernidade, a cultura en suma, son arrasados por intereses mezquinos de xente cativa, que nin sequera son conscientes do dano que fan, ou, simplemente, polo diñeiro.