O outro dia, camiñando pola rúa abafada pola calor, cambiei de beira para acollerme a sombra das arbores que vía ao outro lado...que ledicia! Deume por pensar que as arbores eran para os homes, no reino vexetal, o que os cans no reino animal, xente amiga. Logo mirando sobrecollida a dimensión do carballo que tiña diante, pensei, mira que chamarlle can a esta cousa sobrecolledora, e impresionante! Deronme ganas de facerlle unha pequena reverencia
Nestes dias abafantes, e de agradecer ter sitios coma estes para pasear...
E poder ver esto desde a fiestra cando almorzo é , simplemente, un privilexio:
1 comentario:
sim, de facto é um privilégio !
Publicar un comentario